۱۰ دقیقه پای درددل‌های چند دانشجوی خوابگاهی!
با هزار امید، آرمان و آرزو راهی شهری دیگر می‌شوی تا با تحصیل در دانشگاه به فردی برجسته و مفید در جامعه تبدیل شوی اما زندگی در خوابگاه، نخستین مواجهه تو با شرایط جدید برای پیمودن این مسیر است…
با وجود در پیش‌گرفتن سیاست‌های بومی‌گزینی در پذیرش دانشجو در سال‌های اخیر برای مصون ماندن دانشجویان از تبعات زندگی دور از خانواده در مناطق با تفاوت فرهنگی بسیار، جمعیت دانشجویان خوابگاهی و تقاضا برای خوابگاه‌های دانشجویی هر سال روند صعودی داشته‌است؛ به‌طوری که اکنون در برخی دانشگاه‌های دولتی خوزستان کمبود خوابگاه و تراکم بالای خوابگاه‌های دولتی به یک معضل تبدیل شده‌است.
موضوع این نیست که تغییر نگاه دانشجویان یا خانواده‌های آنان یا عدم اطلاع از نحوه انتخاب‌رشته صحیح طی یک بازه زمانی منجر به افزایش جمعیت دانشجویان خوابگاهی شده‌است یا تغییر فرهنگ و سازگاری خانواده‌ها و دانشجویان نسبت به تحصیل در شهری دوردست؛ علت هرچه باشد اکنون در بسیاری از دانشگاه‌های کشور جمعیت دانشجویان خوابگاهی با دانشجویان بومی اگر نگوییم که در مواردی نیز بیشتر است، برابری می‌کند و همین امر ضرورت توجه هرچه بیشتر مسئولان دانشگاه‌ها و تصمیم‌سازان آموزش‌عالی کشور را نسبت به وضعیت زندگی این قشر دانشجویان، جهت نیل به اهداف ترسیم‌شده آموزش‌عالی، ۲ چندان می‌کند.
همگان معترف هستند که شرایط و امکانات زندگی در یک محیط، از نظر مادی و احساس امنیت و آسایش روانی و فضای فرهنگی حاکم از مؤلفه‌های مهم تأثیرگذار بر موفقیت‌های فردی محسوب می‌شوند و این امر در یک محیط دانشگاهی که باید محفل نقد و زایش اندیشه‌‌های نو باشد، بیشتر اهمیت می‌یابد.
البته باتوجه به شرایط اقتصادی کشور انتظار چندانی از نظر ایجاد تغییرات آنچنانی در محیط یا امکانات خوابگاه‌ها مطرح نیست اما گاه حداقل انتظارات یک دانشجو در یک محیط خوابگاهی نادیده گرفته می‌شود و از سوی دیگر گاه رفتار غیرمسئولانه و تبعیض‌آمیز مسئولان با یک دانشجوی خوابگاهی مزید بر علت شده‌است؛ با این حال همه انتظارات دانشجویان خوابگاهی گاه تنها در یک تغییر نگاه جزئی مسئولان خلاصه می‌شود که بدون صرف هزینه‌های قابل‌توجه می‌تواند پاسخ داده شود.
هرچند هر سال در هفته خوابگاه‌ها برنامه‌ها و فعالیت‌های نمادین بسیاری در خوابگاه‌های دانشجویی سراسر کشور برای توجه به زندگی دانشجویان خوابگاهی طراحی و برگزار می‌شود، اگر تنها ۱۰ دقیقه پای صحبت‌های دانشجویان خوابگاهی بنشینیم، کم و بیش همه تأکید و درددل‌های آن‌ها حول همین محور است.
“برنامه‌های فرهنگی خوابگاه ضعیف است و شاید هر از گاهی یک مراسم عزاداری یا جشن برگزار شود؛ اگر هم برنامه‌ای باشد مذهبی است و برنامه فرهنگی دیگری برگزار نمی‌شود.” این‌ها را حمید می‌گوید که دانشجوی دکترای شیمی معدنی و ساکن خوابگاه علم‌الهدی دانشگاه شهیدچمران است و تجربه چهار سال زندگی خوابگاهی را دارد.
وی امکانات خوابگاه را در حد قابل قبول ارزیابی می‌کند و معتقد است در مجموع زندگی در خوابگاه با زندگی عادی فرق دارد و هر چقدر که امکانات خوب باشد، مثل خانه نیست. کسانی که بیشتر در خوابگاه زندگی کرده‌اند شرایط همدیگر را بهتر درک می‌کنند اما کسانی که به‌تازگی وارد خوابگاه می‌شوند و می‌خواهند به سبک خانه زندگی کنند خیلی با بقیه جور نمی‌شوند و برای دیگران نیز مشکل ایجاد می‌کنند.
انتظار حمید از مسئولان این است که امنیت خوابگاه را تأمین کنند تا شاهد مواردی از قبیل سرقت لپ‌تاپ نباشند؛ همچنین با توجه به این‌که خوابگاه فضای بلااستفاده زیادی دارد این انتظار وجود دارد که محلی را به پارکینگ خودروها اختصاص دهند تا دیگر دستبردی صورت نگیرد و پلیس هم ماشین‌های پارک‌شده جلوی درب خوابگاه را جریمه نکند؛ در واقع این کاری است که مسئولان خوابگاه به راحتی می‌توانند برای دانشجویان انجام دهند ولی تاکنون اقدامی در این زمینه انجام نداده‌اند.
این دانشجوی خوابگاهی با بیان این‌که مسئولان به حرف دانشجویان توجه نمی‌کنند، گفت: امکانات خوابگاه بد نیست ولی می‌تواند بهتر از این باشد؛ به‌طور مثال محوطه خوابگاه می‌تواند سرسبز و دلباز باشد ولی به این مسأله توجه نمی‌شود. البته قبلأ در خوابگاه سلف سرویس نداشتیم ولی مدتی است که راه‌اندازی شده و در این مورد وضعیت بهتر شده‌است.
یکی از دیگر مواردی که لازم است مورد توجه قرار گیرد وضعیت فروشگاه‌های موجود در خوابگاه و نظارت بر بهداشت و قیمت کالاهای این فروشگاه‌‌هاست و این درست نیست که چون دانشجو در بیشتر موارد مجبور به خرید از آن‌هاست، کالا را با کیفیتی پایین‌تر و قیمتی بالاتر از سطح بازار به دانشجویان ارائه دهند.
راضیه، دانشجوی کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی جانوری ساکن در خوابگاه حضرت معصومه(س) دانشگاه شهیدچمران نیز از نحوه برخورد و رسیدگی مسئولان خوابگاه رضایت ندارد و در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا می‌گوید: اتاق‌ها نیاز به سمپاشی دارند ولی توجهی به این مسأله نمی‌شود؛ بهبود وضعیت حمام و سرویس‌های بهداشتی نیز مدت‌هاست به فراموشی سپرده شده و انتظار داریم مسئولان به بلوک دانشجویان ارشد توجه بیشتری داشته باشند.
لیما، دانشجوی ترم آخر کارشناسی رشته مدیریت بازرگانی که در همین خوابگاه سکونت دارد، نیز از امکانات و وضعیت اینترنت خوابگاه ناراضی است و می‌گوید: تقریبأ هرسال جمعیت اتاق‌ها بیشتر می‌شود با این وجود هزینه خوابگاه افزایش می‌یابد. کجای این افزایش قیمت، مسأله افزایش رفاه دیده می‌شود؟ همچنین با توجه به این‌که هزینه خوابگاه در تمام دانشگاه‌های دولتی تقریبأ یکسان است، در مقایسه با دانشگاه‌های مادر دیگر استان‌ها، شرایط می‌تواند خیلی بهتر از این باشد.
نظرات، پیشنهادات و انتقادات دانشجویان خوابگاهی هرچند در نظر مسئولان بسیار پیش‌پاافتاده یا ابتدایی و یا در مواردی هم آرمانی تلقی شود، گاهی بد نیست که مسئولان نگاهی به این نقطه‌نظرات داشته باشند که قطعأ جلب مشارکت، همکاری و همدلی دانشجویان با تغییرات و اصلاحات مدنظر مسئولان و حصول بهترین نتیجه از کار را به‌دنبال دارد.
به نظر می‌رسد این دیدگاه که فقط یک سقف بالای سر دانشجویان باشد، کافی نیست چرا که خانواده‌ها به امید یک زندگی عادی در خوابگاه، فرزندانشان را راهی دانشگاه کرده‌اند.
این مسایل به هرحال روی وضعیت تحصیلی و روانی دانشجویان خوابگاهی که تعدادشان کم هم نیست، تأثیر خواهد گذاشت و این سؤال را به ذهن متبادر می‌سازد که واقعأ برای چه کسی مهم است که دانشجویان در چه وضعیتی زندگی می‌کنند و برای چه‌کسی مهم است که شرایط زندگی این دانشجویان بهبود پیدا کند یا نه؟