هورنیوز – تاثیر بیکاری در افزایش آسیب های اجتماعی، ضمن تاکید بر فضاهای حوزه ی اقتصادی همچون کارخانه ها، کارگاه ها، شرکت های تجاری – تولیدی، مغازه ها و،… بیکاری و عدم حضور در چنین فضاهایی را به دو دلیل افزایش دهنده آسیب های اجتماعی می داند: نخست اینکه افراد بیکاراز هویت یابی گروهی و حمایت اجتماعی که گروههای ایجاد شده در این فضاها به افراد عضو می دهند محروم می شوند و دوم اینکه بیکاری و عدم تامین مالی ناشی از آن، منجر به ناکامی منزلتی و عدم دستیابی به اهداف می شود و این مسائل می توانند در نهایت به افزایش آسیب های اجتماعی کمک کنند.

این آسیب ها مهم ترین عوامل ایجادکننده رفتارهای پر خطر در جوامع اند. آسیب های اجتماعی از آن جهت که در کمین نابودی پر ارزش ترین سرمایه جوامع یعنی سرمایه انسانی خصوصا جوانان نشسته اند و آنان را در چنگال عوارض و پیامدهای منفی خود گرفتار نموده اند، بسیار حائز اهمیت اند. همانطور که گفته شد این آسیب ها هزینه های زیادی را بر فرد و جامعه تحمیل می کنند و تنها برخورد علمی و کارشناسانه میتواند در پیشگیری از آنها و در نتیجه کاهش هزینه ها موثر باشد.

در سال های اخیر و به ویژه در حال حاضر، اقتصاد ایران به شکل بحرانی گریبانگیر این معضل شده است؛ نبود کار باعث می شود هر ساله نیروی انسانی فعال و بیکار موجود در روستاها و شهرستان ها راهی شهرهای بزرگ شوند. شهرهایی که خودشان هزاران مشکل دیگری دارند حالا باید با هجوم جمعیتی که دنبال کار می گردند دست پنجه نرم کنند. جوانان بسیاری با ماه‌ها انتظار کشیدن برای استخدام، پیگیری‌های آگهی‌های متفاوت برای یافتن شغل، دچار روحیه شکسته و افسرده‌ای شده‌اند و تکرار این وضعیت و مبهم بودن آینده آنها تبعات ناگواری از جنبه فردی، خانوادگی و اجتماعی دارد.

چندی پیش امان‌الله قرایی‌مقدم، جامعه‌شناس در خصوص معضل بیکاری جوانان و افزایش ناامیدی در جامعه، اظهار کرد: بیکاری بنیان همه فسادها و عامل افزایش طلاق، یاس و ناامیدی، پژمردگی، فرار مغزها و هدر رفتن نیروی انسانی یک جامعه است، جامعه شناسانی مانند «بنیامین هیگن استاد هاروارد، هاربینسون، تئودرو شور، استروملین روسی، ژان وایزی، سیمون کوزنتس» که در حوزه نیروی انسانی کار کرده‌اند اعتقاد دارند چرخاندن چرخ‌های یک جامعه از صنعت، کشاورزی و بخش خدمات که افراد در آن فعالیت دارند همه بر دوش نیروی انسانی است و وقتی نیروی انسانی یک اجتماع بیکار باشد همه این بخش‌ها هم کارایی مثبت نخواهند داشت.

این جامعه‌شناس ادامه داد: باید بدانیم ناکارآمدی و اقتصاد بیمار یک جامعه باعث افزایش بیکاری می‌شود، با وجود تورم و شرایط سخت زندگی امروزی اگر اعضای خانواده بیکار باشند به دلیل نبود تأمین مالی نمی‌توانند زندگی کنند حتی اگر خانواده‌ای ثروتمند هم باشد به دلیل بیکاری و شرایط کسالت بار روحیه آرامی نخواهد داشت چرا با وجود نیاز به اشتغال همچنان بیکار در خانه نشسته‌اند، در نتیجه به ناچار یاس، ناامیدی، دل مردگی و پژمردگی بین آنها زیاد می‌شود.

وی تاکید کرد: کاهش ازدواج، افزایش طلاق، وجود دختران فراری، زنان و مردان روسپی، همباش‌های سیاه (ازدواج سفید) همه ناشی از پدیده بیکاری جوانان در اجتماع است. در حال حاضر بسیاری از تحصیل‌کرده‌ها هم در رشته‌ای درس خوانده‌اند که هیچ نوع مهارتی برای اشتغال ندارند، این اتفاق هم به این دلیل است که نیازسنجی برای پذیرش دانشجویان در رشته‌های دانشگاهی نمی‌شود.

تا زمانی که برای اداره جامعه برنامه‌ریزی نشود  و پذیرش دانشجویان بدون اصول، برنامه‌ریزی و نیازسنجی باشد همچنان با آمار بالای تحصیل‌کرده‌ها در اجتماع مواجه می‌شویم و با این وضعیت معضل بیکاری حل شدنی نیست، مشکلات اقتصادی، تورم و بیکاری جوانان باعث ناامیدی بیشتر آنها از زندگی می‌شود، باید کارخانه‌ها، بخش کشاورزی و صنایع در جامعه اصلاح شود و زیرساخت‌های لازم صورت بگیرد تا بتوانیم معضل بیکاری را رفع کنیم.

چند راهکار مبارزه فقر و بیکاری در جامعه 

۱-عزم سیاسی، اقتصادی و مدیریتی جدی برای مبارزه با فقر و ایجاد تحول د ر نظام اقتصادی

۲- انتقال منابع به سمت فعالیتهای تولیدی و سمت گیری اشتغال زا و افزایش انگیزش تولید و تقویت تمایلا ت مربوط به توانمندیها و قابلیت افراد.

۳- اصلاح سیستم نحوه و توزیع درآمد و ثروت واخذ مالیات ها ومصرف آنها.

۴-مبارزه بافساد اداری و مالی، انحصارگرایی، رانت جویی و سیطره اقشار خاص بر سیاستها و کارکردهای اقتصادی.

۵- کاهش وابستگی به نفت و توسعه صادرات غیر نفتی برای کاهش بیکاری که یکی از عوامل فقر محسوب می شود.

۶-جلوگیری و پیشگیری از روند فرار سرمایه ها و مغزها و افزایش بهره وری با ایجاد نهادهای تحقیقاتی ومالی سازمان های موجود.

۷- بکارگیری مشارکت اجتماعی و مردمی از طریق افزایش آگاهیها و تعهدات حقوق شهروندی و فراهم نمودن بستر مناسب برای نظارت عمومی.

۸- بکارگیری الگوهای توسعه ای کار آمد و مناسب با توجه به شرایط مقتضیات جامعه و آگاهی بخشی در زمینه ارتقای کیفیتی زندگی و بهبود شاخصهای توسعه انسانی.

۹-نظارت، هدایت و ارزیابی، مقامات برنامه ریز و طراح از سیاستها و عملکردهای اصلا حی برای پیشبرد اهداف اقتصاد ملی و کاهش زمینه های فقر و نابرابری.

و در پایان باید گفت: به نظر می‌رسد مشکل بیکاری در ایران، یک ویژگی چندوجهی دارد که اگر همه عوامل دست‌اندرکار، در قالب یک سیاست واحد همراه با مسئولیت‌پذیری اجتماعی نتوانند آن را اجرا کنند، این پدیده شوم اجتماعی ـ اقتصادی، جامعه ایران را ترک نخواهد کرد و طبیعتاً اثرات نامطلوب اجتماعی آن دامن‌گیر جامعه خواهد شد. برای اینکه بیکاری را برطرف کنیم باید در جامعه اشتغالزایی شود و برای اشتغالزایی هم سرمایه‌گذاری لازم است که از سه طریق سرمایه‌گذاری دولتی، خارجی و خصوصی انجام می‌شود.