علی عبدالخانی-وندالیسم پدیده ای نسبتاً نوظهور در جوامع جدید است. این رفتار در حقیقت عکس العملی خصمانه و یک نوع واکنش به برخی فشارها، ناملایمات، محرومیت ها، اجحاف ها و در یک کلام نابرخورداری ها است. بر همین اساس می توان این پدیده را یک آسیب یا درد اجتماعی تلقی نمود. مطالعات روان شناسی نشان می دهد وندالیسم در اکثر موارد ریشه اکتسابی دارد و از شرایط پیرامونی و محیطی ناشی می شود. علل وقوع و شکل گیری وندالیسم مجموعه ای به هم پیوسته از عوامل اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی از قبیل بیکاری، نحوه پر شدن اوقات فراغت، نوع و میزان خدمات رسانی به مناطق حاشیه و کم برخوردار، سطح درآمد، تسهیلات رفاهی و معیشتی، محرومیت های طبقاتی و… است.

بی توجهی به حاشیه شهرها یا عدم تلاش در جهت ارایه خدمات کافی و برخوردار کردن آن مناطق قهراً منجر به تولد رفتارهای واندالیستی شده که اولین قربانی در این معادله متن شهرها و مناطق برخوردار آنها است که همین امر کشورهای توسعه یافته را واداشته تا بطور کلی از روشهای خطرناک واندالیستی اجتناب کرده و در صدد جبران محرومیتهای اجتماعی – خدماتی مناطق کم برخوردار و حاشیه بر آیند. از دیدگاه آن کشورها محروم نگاه داشتن برخی مناطق و برخوردار کردن بعض دیگر بتدریج منجر به سقوط شاخص های امنیت اجتماعی می شود لذا برای ترمیم آن شاخص ها چاره ای جز بسط عدالت و توزیع عادلانه خدمات در همه اجزاء شهرها وجود ندارد. بنابراین ( و برخلاف نظر غیر متخصصان متصل به شهرداری ) مفهوم ارایه  خدمات شهری – فرهنگی و رفاهی و صرف هزینه ها و تخصیص منابع مرتبط مادی در مناطق محروم و کم برخوردار نه تنها بر خلاف اصول توسعه به شمار نمی رود بلکه جزوی لاینفک از توسعه متوازن شهری شمرده می شود. شکی نیست که شهرداری اهواز نیز از این قاعده مستثنی نبوده و با هیچ استدلالی نمی تواند به استناد درآمد کم حاصل از آن مناطق، آنها را از حداقل های خدماتی و رفاهی محروم نماید. با توجه به تجارب موفق جهانی که استفاده از شیوه های تبعیض آمیز در آنها بطور کلی منسوخ شده است، شورای شهر اهواز، فارغ از هر گونه تنگ نظری و جزیی بینی باید مانع از تحمیل هر گونه محرومیت بیشتر و اجحاف نظری یا عملی نسبت به مناطق حاشیه نشین شود زیرا بلحاظ روانی تهدید مستمر مردم  به قطع خدمات از سوی چند مسئول دست کمی از قطع عملی ندارد و می تواند زمینه سازی درجه ای هر چند کم از بدبینی و نارضایتی شود.