هورنیوز – ابایی ندارند که نامشان مترادف با وحدت شکنی شده است، برای آنها همه چیز در یک کلمه خلاصه شده است«تکلیف». تکلیفی که تبدیل به زخمی کهنه در جریان اصولگرا شده است و پایداری های این اردوگاه هم تصمیمی برای مرهم گذاشتن بر این زخم ندارند.

جبهه پایداری گویی اینبار هم قرار است با همان دست فرمان تکلیف گرایی وارد انتخابات ۹۸ شود. استراتژی که اخیرا از سوی یکی از چهره های شاخص این جریان، تلویحا مورد تاکید قرار گرفته است. نصرالله پژمانفر دبیر جبهه پایداری در مشهد گرچه عنوان کرده است که جبهه متبوعش تصمیمی برای ارائه لیست مجزا در انتخابات پیش رو ندارد اما بلافاصله این جمله رو گفته است« بنا بر این نیست که لیست‌های مجزا داده شود. به‌شدت نظر به این داریم که تنها کاری را انجام ندهیم. اگر امر دایر به تنها بودن و انجام تکلیف شود، حس این است که انجام تکلیف مهم‌تر از تنهابودن است.» ان قلتی که همان ابتدای کار پیش روی اصولگرایان گذاشته شده است.

پایداری ها نه اهل سکوتند نه اهل مدارا

سالهاست که راست گرایان سیاست از چند دستگی و عدم وحدت رنج می برند، چه آن روزهایی که آیت الله مهدوی کنی و عسگراولادی هنوز شاقول وحدت بودند و گاه و بیگاه با رفتارهای وحدت شکنانه برخی فرزندان تازه پا به سیاست گذاشته اصولگرا روبرو می شدند چه این روزها که دیگر آن مردان وحدت گرا در قید حیات نیستند و رهبریت در این جریان چند دسته شده است بازهم بوی وحدت شکنی از گوشه وکنار به مشام می رسد.

در این میان اما حساب پایداری ها گویی جدا از دیگر راست گرایان است. آنها نه اهل سکوت بخاطر وحدتند نه اهل مدارا. آنها هربار خود را وارد سازوکار تصمیم سازی جریان راست کرده اند و هربار که تصمیمات در نهایت با خواست آنها مطابق نیفتاده است به سرعت مسیر تک روی را پیش گرفته اند. انتخابات ریاست جمهوری یازدهم نقطه عطف این مشی پایداریچی های سیاست بود، آنجا که پایداری ها با پافشاری بر کاندیدای مورد حمایت شان سعید جلیلی بازهم اثبات کردند سیاسیونی وحدت گرا و تشکیلاتی نیستند. کاندیدایی که نه فقط برای آنها خوش یمن نبود که باعث شکسته شدن آرای اصولگرایان هم شد.

این رویه در دهمین دوره انتخابات مجلس هم تکرار شد، آنها با اینکه دور میز وحدت اصولگرایان نشستند اما بنا به اخباری که بعدها از درون جلسات به بیرون درز کردند این دور میز نشستن بر پایه سهم خواهی بود نه بخاطر پایبندی به وحدت. آنچنان که حتی توانستند بزرگترهای سنتی اصولگرا را قانع کنند که سهم بیشتری در لیست ۳۰ نفره تهران داشته باشند همان لیستی که ناکام انتخابات مجلس دهم شد. رویه ای که در انتخابات مجلس نهم هم تکرار شده بود و آنها با لیستی مجزا وارد عرصه رقابت شده بودند.

شاید همین ناکامی های سنگین راست گرایان بود که برخی را امیدوار کرده بود پایداری ها مسیر سیاست ورزی خود را کمی تغییر دهند دست از تک روی های هزینه زا برای جریان اصولگرا بردارند اما پالس هایی که این روزها از درون این جریان به بیرون فرستاده می شود این امید را کمرنگ می کند. گویی پایداری ها قرارشان بر حرکت در همان مسیر است. می گویند اهل وحدتند، میگوند لیست جدا نمی دهند، می گویند دور میزهای تصمیم سازی جریان راست می نشینند اما از همان اول ان قلت آخر را اعلام می کنند«امر به تکلیفی جدا از تکلیف اصولگرایان شود راهشان را جدا خواهند کرد.»

مسیر پایداری ها همچنان جدا از جمنا

اصولگرایان در فاصله مانده تا انتخابات مجلس هنوز سردرگمند، نمی دانند قرار است با چه دست فرمان و سازوکاری وارد انتخابات حساس ۹۸ شوند، انتخاباتی حیثیتی که باید در آن کرسی های از دست رفته مجلس را دوباره از آن خود کنند. چشم امیدشان به عملکرد مجلس دهمی هاست که شاید مردم از آنها رویگردان شوند و باردیگر به سمت اصولگرایان سوق دهد با این وجود خوب می دانند که حتی اگر این امر هم محقق شود با اختلافات فعلی شانسی برای پیروزی در مقابل رقیب ندارند.

در این میان تک روی های برخی نواصولگرایان کار را برای آنها سخت تر هم کرده است. مردان جبهه نوظهور اصولگرایان یا همان جمنا همچنان اصرار به ماندن در محوریت سازوکار انتخاباتی اصولگرایان دارند. جمنایی ها تاکید دارند هنوز هم می توان از این جبهه به عنوان سقفی برای دورهم نشستن اصولگرایان بهره برد. امری که مخالفانی جدی در اردوگاه راست دارد. از طیف سنتی که عمر این جبهه را محدود به همان انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ می داند تا برخی نواصولگرایان چون پایداری ها که همچون گذشته قائل به محوریت بودن جمنا نیستند.

آنچنان که حتی پژمانفر در گفتگوی اخیر خود ضمن تاکید براینکه جمنا هیچگاه از این تشکل دعوتی برای حضور در شورای مشورتی نکرده است این کنایه را هم زده است که جمع شدن سر یک سقف به تنهایی کافی نیست« در انتخابات ریاست‌جمهوری خیلی‌ها در جمنا حضور رسمی داشتند، اما حضور دلی نداشتند، به همین دلیل از همه ظرفیت‌های خود برای حضور استفاده نکردند. فکر می‌کنم بیشتر از مقداری که بقیه دنبال اسم هستند که به‌عنوان چتر پهن کنند تا همه زیر آن جمع شوند، باید روی اصول پایبندی را ایجاد کنند تا همه زیر آن جمع شوند. چترهایی که گاهی سیاسی و گاهی جانبدارانه پهن می‌شود، نمی‌تواند همه را کنار هم جمع کند.»
شاید همین پالس هاست که می گوید جبهه پایداری در انتخابات پیش رو هم بعید است که زیر سقفی بنشینند که بانی آن دورهمی جمنایی های اصولگرا باشند

ریزش آرای پایداری ها آنها را به سمت وحدت خواهند کشاند؟

اما پایداری ها واقعا شانسی برای بازگشت به کرسی های پارلمان دارند؟ ریزش آرای پایداری ها که در نتیجه تندروی های آنها در مجلس نهم رقم خورد می تواند آنها را به سمت همراه شدن با سنتی های اصولگرا یا حتی همین جمنا سوق دهد؟ پایداری ها با کدام طیف از اصولگرایان دور میز وحدت خواهند نشست؟ و سوالاتی از این قبیل که این روزها نگاه ها را به سمت این طیف تندروی اصولگرا چرخانده است آنهم در روزهایی که بزرگان این جبهه ترجیح شان را بر سکوت قرار داده اند و خبر خاصی از جلسات انتخاباتی آنها بیرون نمی آید. تا اطلاع ثانوی یک چیز مسجل است؛ «پایداری ها فعلا به فکر لیست جداگانه در انتخابات ۹۸ نیستند اما اگر بازهم پای تکلیف به میان بیاید همان مسیر تک روانه را دنبال خواهند کرد.» شاگردان آیت الله مصباح قرار است همچنان زخم کهنه اصولگرایان باقی بمانند